De eerste dag dat ik hier kwam verwachte ik een soort kick. Zoiets dat ik altijd krijg als ik op een nieuwe school kom. Zoiets dat waarschijnlijk veel mensen hebben als ze in een nieuwe situatie met nieuwe mensen zijn en ze niet weten wat ze kunnen verwachten. Maar het kwam niet. Ondanks dat ik me soms een beetje ongemakkelijk voelde, voelde het heel normaal. Heel natuurlijk. Heel logisch. Alsof ik hier al jaren ben. Iets wat ik niet kan omschrijven. Volgens mij is dat ook wat life is. Omdat ik zelf de keuze had wat ik deed zat ik niet in de rollercoaster. Dat je de hele dag in een klas moet zitten en alles over je heen komt. Zo ging dat hier niet. Ik had zelf de keuze of ik ergens aan mee wilde doen of dat ik me wilde terugtrekken. Het is zo fijn hoe vrij je hier bent. Als je ergens mee zit kun je het gewoon zeggen.
Het eerste wat ik hier deed was een spel doen met een groepje leerlingen en stafleden. Taboo, maar wel in het engels. Het was heel grappig, maar zeker ook heel leerzaam. Aangezien je een woord moet omschrijven zonder de verboden woorden te zeggen en dat dan in het engels.
De tweede dag gingen we in de middag picknicken op het kampeerveldje. En ik was het helemaal eens met Cordelia: “It seems like heaven.”
Soms bespreken we lastige dingen in de schoolkring.
Dinsdag ging het over dat kleine kinderen weleens bang worden van de 15+sers, omdat die soms een beetje te druk zijn. Het was die keer niet om persé meteen een oplossing te bedenken, maar meer om iedereens mening er over te weten.
Donderdag ging het over entertainment op beeldschermen. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat je tussen half 2 en half 4 gewoon achter een beeldscherm mag. De rest van de tijd mag je alleen je whatsapp checken of iets leerzaams doen op een beeldscherm, maar dan moet je het wel even op het formuliertje schrijven wat je dan gaat doen. Dit is alleen even uittesten, als we merken dat het niet werkt gaat het opnieuw door de schoolkring en passen we het aan.
Kijkstudent