Het was een wat aparte dag, omdat de inspectie kwam. Maar jammer genoeg was daar voor mij niet veel van te merken. Jammer, omdat ik hoopte dat ze ook in gesprek zouden gaan met leerlingen. Ik denk dat het dan duidelijker is waarom het zo belangrijk is dat er dit soort scholen bestaan. Ik had ze graag willen vertellen hoe mijn motivatie op ‘wonderbaarlijke wijzen’ is terug gekomen.
In de kring gingen we afscheid nemen van Lisanne. Ik kende haar niet en zag haar die dag misschien pas voor de tweede keer. Voor sommige kinderen betekende ze echt heel veel. Een jongen moest huilen. Verbaasd keek ik terug op mijn eigen leven.

Ik lach met tranen.
De enige weg voor mijn tranen om mijn lichaam uit te vloeien?
Ik huil met een glimlach op mijn gezicht.
De enige weg voor mijn lichaam om min of meer te huilen zonder dat iemand het ziet?

Ben ik alleen bij de meest onbelangrijke ongenoegens ontspannen genoeg om écht te huilen.

Als kleuter ging ik na school thuis altijd krijsen. Op school was ik de perfecte leerling:
In de klas hing een bordje. De ene kant was rood. De andere kant was groen. Er mocht maar 1 iemand tegelijk naar de wc. Was het bordje rood, was er al iemand naar de wc. Was het bordje groen, dan mocht je gaan.
Was iemand vergeten het bordje om te draaien, deed ik het in mijn broek.

Op de basisschool kan je op zich wel huilen, maar kan dat ook wel echt?
En op de middelbare, daar kan je absoluut niet huilen!

Als ik eenmaal huil, kan ik urenlang huilen.

Huil ik meteen om al die dingen waar ik niet om kon huilen?

Maar op DSA ?
Op DSA is alles ontspannen. Ik denk dat als ik op DSA moet huilen, dat het dan wel kan. Maar ik merk ook verschil thuis! Het lukt me veel beter om dingen ontspannen op te lossen. Het lukt me om normaal te gaan huilen en de dingen dan rustig op te lossen.

In plaats van in paniek krijsen.

Ik ben zo blij dat ik nu naar DSA ga! Ik realiseer me dat ik dan pas echt kan leven.

Kijkstudent