Vanochtend nadat ik mijn dochter in de kleuterruimte had gelaten, liep ik naar de kapstok om mijn jas aan te doen om te vertrekken. Er zat een moeder die haar kind troostte dat verdriet had over haar telefoon. Een andere moeder pakte haar gitaar. Zij en haar dochter (studente bij DSA) trakteerden ons spontaan op een zelf gecomposeerd lied, dit wilde ik niet missen. Ik draaide me om en liep terug.
Er volgde nog een paar verzoeknummers. Met een voldaan en warm gevoel verliet ik 20 minuten later de Noorderparkkamer. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou voelen om met je moeder ’s morgens op je school een duet te zingen. En ik dacht hoe het zou zijn als je mag huilen op school en daar de ruimte voor is. Hier volgt de reden waarom ik zo van DSA hou. Het voelt zo veilig.
DSA de school waar naast de studenten en de stafleden ook de opvoeders zichzelf mogen zijn. DSA de school waar ’s morgens gitaarspelen en samen zingen met je moeder net zo gewoon zijn als het uiten van verdriet over jouw telefoon. DSA de school waar stafleden steeds weer tijd en ruimte vrij maken om te luisteren naar gevoelens bij studenten, opvoeders of elkaar.
DSA de school waar stafleden meehelpen ‘zoeken’ naar de onderliggende onvervulde behoeften achter deze gevoelens. DSA de school die op een pracht locatie in Landsmeer verder zal groeien en bloeien.
Wat voel ik me opgewonden en dankbaar hier zo van dichtbij onderdeel van uit te mogen maken.
DSA is good….
Ahee!
Mailin Fleur Landvreugd